Alles anders dan gepland

Iemand die met je meeloopt van bij de start is bijzonder helpend

Mirte is ons eerste kindje. We keken er enorm naar uit.  De zwangerschap verliep naar wens, kwaaltjes bleven uit.  Midden in de zomer kreeg ik plots erge rugpijn. Ik was 29 weken en ik dacht : dat is normaal, daar is mijn eerste zwangerschapskwaaltje. Grote problemen zag ik er niet in. Toen ik de volgende dag nog steeds pijn had, belde ik het ziekenhuis, voor wat ik nadien pas zou kunnen plaatsen als vroegtijdige weeën.

Vanaf dan ging het heel snel. Onverwachts duik je in een nieuw verhaal. Plots is je gedroomde baby er maar loopt alles toch anders dan gepland.

Als ouder kom je in een waas terecht: je bent superblij en tegelijkertijd kan je zelf zo weinig doen. Je kindje enkel even aanraken met je vingertop. Alle draden en apparatuur staan tussen jou en je baby. Dat maakt ook je band prematuur… ook dat moest groeien, dag na dag. Je slingert weg en weer: blijven of vluchten van de drukke omgeving. Ook je gedachten gaan heen en weer: komt het goed, komt het niet goed.  De enige zekerheid die je krijgt: je moet het de tijd geven…

Uiteindelijk gaf de tijd de bevestiging: medisch deed Mirte het goed. We mochten verhuizen vanuit het UZ naar een kleiner ziekenhuis. Het was er rustiger. We konden als ouder al iets meer betekenen: haar dicht bij ons houden, haar wassen en verzorgen en zelf eten geven. Maar ook daar botsten we op nieuwe uitdagingen: het drinken verliep moeilijker dan verwacht en zorgde voor bijkomende stress. Mirte vergat te ademen tijden het drinken. Het vroeg te veel inspanning van haar. Hierdoor verloor ze soms het bewustzijn, een heel akelig gevoel. Maar uiteindelijk kwam ook dat op zijn pootjes terecht.

En dan plots: naar huis

Plots mag je dochtertje dan mee naar huis en ben je blij, maar toch ook niet. Je staat er voor het eerst helemaal alleen voor en je vreest: dat gaat hier niet lukken.

We kregen bij het naar huis gaan een flyer van Fiola toegestopt en we voelden al snel dat we alle hulp konden gebruiken. Er was nog veel stress rond de apneu-monitor, het drinken, en veel onzekerheid naar de toekomst.

Van bij het intakegesprek met Fiola kregen we een goed gevoel: we mochten alles vragen. We konden bij hen voor verschillende aspecten terecht. Het voelde als een geruststelling.

Mijn ogen gingen open

Intussen hadden we het volledig gehad met de ziekenhuisomgeving dus het was een verademing dat de begeleiding aan huis kon doorgaan. Dit maakte het praktisch en concreet: je toont waar ze speelt en slaapt, hoe je ze een badje geeft.  We kregen tips over hoe we haar konden vasthouden, hoe we haar een veilig gevoel bezorgden.

De begeleiders van Fiola gaven aandacht aan dingen waar we zelf niet bij stil stonden. Voor Mirte was de eerste tip om haar handjes samen te brengen. Kleine, belangrijke stapjes waar we het belang niet van beseften. Eindelijk kregen we kleine tools in handen om zelf als ouder voor Mirte te beginnen zorgen. We voelden dat we zinvol konden bijdragen aan de ontwikkeling van ons kindje. Dit moesten we verder doen.

Kleine tips duwden ons vooruit…

Sommige tips kregen we al mee uit het ziekenhuis, maar het werd thuis nog eens opnieuw uitgelegd, rustig getoond, verankerd…  En ook omgekeerd, als iets niet meer nodig was, kregen we  het advies voor een volgend stapje. We hielden ons in het begin heel erg aan het voedingsschema van het ziekenhuis. Het bijkomen in gewicht stond centraal. Het was begeleidster Ine die ons het vertrouwen in onze intuïtie terug schonk: om het wat meer los te laten, om het ritme van Mirte te volgen. Soms zaten we samen rond de tafel: om het voedingsschema samen te noteren, om een volgend stapje uit te proberen.

We hebben zoveel vragen gesteld: over haar eten, over haar ontwikkeling,… Er was een vlotte samenwerking tussen de kinderarts en de begeleiders van Fiola. Ze verwezen naar elkaar door en samen bepaalden we de volgende werkpunten. Zo gaven ze ons het advies om nog extra kiné in te schakelen en dat hebben we dan ook gedaan. En kijk, dat extra duwtje bracht Mirte aan het kruipen.

Geef haar de tijd…

Je hebt natuurlijk veel verwachtingen als ouder en je worstelt met de mijlpalen. Wanneer start je best met groentepap: aan 5 maand of aan 7 maand? De begeleiders vertelden ons vaak: geef haar de tijd…  We ontdekten ook dat ze motorisch meer tijd nodig had maar mentaal stond Mirte dan net een stapje voor.

We vonden het enorm tof dat de begeleiding langs ging in het kinderdagverblijf. We hadden het gevoel dat Mirte er haar draai niet goed vond. Ze lag vaak in haar bedje. De verzorgers wisten niet goed wat ze extra konden doen. Ine ging eens langs en trok er de nodige tijd voor uit. Ze kaderde er dat Mirte, omwille van haar prematuriteit, meer last kon hebben van de drukte. De begeleiders herkenden dit en hielden haar vaak apart. Ine bekeek samen met de begeleiders hoe ze het anders konden organiseren. Sindsdien zit Mirte tussen de andere kindjes als het lukt. Heeft ze het wat moeilijker, dan is er een speciaal hoekje voor haar ingericht waar ze wat meer tot rust komt, maar wel in dezelfde ruimte. De meisjes van het kinderdagverblijf vonden het heel interessant.  Ze filmden de tips voor een afwezige collega.  Het gaf hen meer vertrouwen om met Mirte om te gaan. Dit was voor ons echt een kantelpunt.

Je schrijft samen een verhaal

Tot op de dag van vandaag krijgen we nieuwe tips die ons en Mirte vooruithelpen. We staan zelf verbaasd over het tempo daarin: oeps, is ze daar al aan toe?  We krijgen ook veel achtergrond over het waarom en hoe. We worden ondersteund in het loslaten en het vertrouwen krijgen: het is ok.

Er is in het begin zoveel chaos en het feit dat iemand met je mee kan lopen van bij de start is bijzonder helpend.   Iemand die er voor je gezin en voor je kind is. Een vaste waarde waar je kan op terugvallen en je voelt ook: ze kennen Mirte. Dat is zo belangrijk. Ze hebben ze mee zien opgroeien en alle fases mee doorlopen. Je moet als ouder niet het verhaal van je kind  opnieuw vertellen. Je schrijft het verhaal samen.

En nu vooral genieten en… vooruit!

Het is goed geweest voor ons, we willen eigenlijk niet meer te veel terugdenken aan de waas van vorige zomer. We willen vooruit kijken. Er is nu vooral vertrouwen: duikt er een nieuw probleem op dan gaan we op zoek naar hulp! Dan zoeken we verder samen onze weg.

We nemen het nu zoals het komt. Genieten van kleine dingen. Je kindje kunnen vasthouden zonder extra toestellen. Samen in de open lucht zijn. Vrij zijn. Samen wandelen aan zee. Zonder bezorgd te zijn.

Sven en Kaat, fiere ouders van Mirte